Neden Şaşırmadım Acaba

Hiç şaşırtmıyorsun beni anne. Yine benim (ve diğerlerinin) beklediği tepkileri verdin. Yine destek yerine köstek olmayı seçtin. Yine herkesten önce kendi duygularını ön plana çıkarıp kabuğuna çekildin. Küsmekle, surat asmakla hiç bir şeyi değiştiremeyeceğini hala öğrenmemişsin. Benimse hiç umudum yok sana bunu öğrenebileceğime dair. Ne zaman ki işler senin istediğin gibi olmuyor, sırtını dönüveriyorsun bana. Sanki ben bile isteye seçiyorum yolumu. Zorunluluklarımı anlamıyor, sırtıma bir yük de sen ekliyorsun. Ama ben biliyorum artık: ben senin mutluluğundan sorumlu değilim. Beni kendi mutluluğunun sorumlusu olarak atama hakkın yok, vermiyorum bu hakkı sana. Dilerim çocukların olarak maddi destekten daha çok ve daha önce manevi desteğe ihtiyaç duyduğumuzu çok geç olmadan sen de anlarsın...