Yarın işteki ilk günüm. Kuzum sabah erken çıkacağımı duyunca çok üzüldü. Nasıl teselli edeceğimi bilemedim. Kendimi hazırlayamıyorum ki onu hazırlayabileyim :( Umarım akşama almak için yetişebilirim. Ne yarının akşam yemeği hazır ne sabaha giyeceklerim! Yarın sabah annem bindirecek servise, sonraki günler ne yapacağız o bile belli değil. Neyse, hayırlısı bakalım. Bugüne kadar plan yaparak ayarlamışım pek çok durumda planlar ters tepti, belki bu kez kervan yolda düzülür.
Bugün kuzucuk da üzüldü benim yüzümden. Aslında olayı başlatan ve sürdüren ben değildim, oldukça sabırlı ve sakin davrandım hatta eskiye göre ama keşke o kadar ağlamasına izin vermeyip erkenden sarılıp sakinleştirseydim ve biraz daha kibar ve yumuşak konuşabilseydim. Evet o anlarda benim de sakinleşmeye ihtiyacım vardı ama bir dahaki sefere kızıp mutfağı terk etmek yerine o talep etmeden ben ona sarılmalıyım. Ayrıca "sakinleşmeye ihtiyacım var" diyerek bana sarılmak istemesi de neye ihtiyacı olduğunu ifade edebildiğini gösteriyor. Ya da bunlar benim avuntularım, neyse artık. Sonrasında epey güldük eğlendik, birlikte hamur ve hafıza oynadık, biraz şaklabanlık yaparak güldürdüm onu, böylece biraz önceki gerginliği bir nebze olsun telafi etmeye çalıştım. Sonra da süt-kitap rutini ile yatağa yollandık. Sabah erken kalkmanın ve yatma saatinin yarım saat kadar sarkmasının neticesinde 5 dakika içinde dalıverdi kuzucuğum. Şimdi yarın gittiğimde ve o eve benden önce gelecek olursa diye dönüşünde onu teselli edecek yöntemler bulmam lazım. Hayatımızın değişen yönlerine uyum sağlamamızı kolaylaştıracak bir şeyler??? Var mı fikri olan?
Yarın farklı doğacak güneş. Daha verimli, daha keyifli, daha rahat bir hayat! Hayırlısı hakkımızda!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder